Αν η κιθάρα του Woody Guthrie έγραφε «αυτή η μηχανή σκότωσε τους φασίστες», άραγε έχουμε αναρωτηθεί τι θα γράφαμε στο πιάνο του Chuck Miller; Toυ Chuck Berry; Του Don Woody; Στου Jerry Lee Lewis επίσης δεν γνωρίζουμε. Είμαι όμως σίγουρος πως, ό,τι κι αν έγραφε, σε ένα φρενήρες πιάνο φόρτε του θα έπιανε φωτιά – μεταφορικά, ίσως και κυριολεκτικά…
Στην άκρως ενδιαφέρουσα αυτή συλλογή της Fantastic Voyage με τίτλο 75 Pumpin’ Piano Greats, ο έγκριτος Stu Colman του θρυλικού πρώτου προγράμματος ραδιοφωνίας του BBC θέτει την ίδια προβληματική συνολικά. Πιανίστας και ο ίδιος, αναρωτιέται πώς θα ήταν το ροκ εν ρολ εν γένει χωρίς την ύπαρξη του πιάνου πλάι στην κιθάρα, τα τύμπανα, τις μπασογραμμές ή τις διάφορες μελωδίες των πνευστών. Και η αλήθεια είναι ότι η ηχητική του δομή θα άλλαζε και δεν θα μιλάγαμε για την ίδια μουσική σήμερα. Επειδή όμως με υποθέσεις δεν γράφεται η ιστορία, ο κος Colman αναλαμβάνει να μας την παρουσιάσει, από την «πιανιστική» πάντα σκοπιά. Στα εβδομήντα πέντε λοιπόν κομμάτια της τριπλής αυτής κασετίνας, βουτάς αμέσως στον ρυθμικό κόσμο του πιάνου. Τα κλαβιέ παίρνουν φωτιά από το πιάνο με την ουρά μέχρι το hammond και η παράδοση του πιάνο φόρτε ξετυλίγεται από το Μέμφις του Τενεσί μέχρι το «Mεγάλο Mήλο». Η ηχητική και εννοιολογική προσέγγιση είναι σχεδόν αλάνθαστη αναφορικά με τις επιλογές των κομματιών από τα πρώιμα country του Μεσοπολέμου και των 1940s μέχρι τη διαμορφωτική δεκαετία του 1950 – που τόσο καθοριστική υπήρξε για την έκρηξη του ροκ εν ρολ και κατ’ επέκταση της ροκ μουσικής στα 1960s. Ροκ εν ρολ, blues, country, ρυθμοί ροκαμπίλι και boogie woogie συνυπάρχουν σε τρεις δίσκους από τους οποίους παρελαύνουν τόσο διάσημοι σολίστες, όσο και λιγότερο γνωστοί (αλλά όχι και λιγότερο ικανοί) πιανίστες. Ρυθμοί που δημιουργούν μια κατανυκτική ατμόσφαιρα, από τον φουριόζικο ήχο του ροκ των juke box του Νάσβιλ μέχρι τις επιμέρους σχολές και παραδόσεις του αμερικάνικου ήχου – π.χ. τα blues του Lloyd Glenn (Δυτική Ακτή). Η συλλογή ακούγεται χωρίς ανάσα και στο repeat, καταφέρνοντας όχι μόνο να συγκεράσει χορευτική και ακουστική διάθεση αλλά και να δώσει μιας πρώτης τάξεως ματιά στον ρόλο που το πιάνο διαδραμάτισε στην εξέλιξη της μοντέρνας μουσικής. Σε αυτό δεν αποσκοπούν εξάλλου οι καλές συλλογές; Και για να απαντήσω και στο ερώτημα το οποίο θέτουν τα 75 Pumpin’ Piano Greats στο εισαγωγικό booklet σχετικά με το «πού διάολο θα βρισκόταν το ροκ εν ρολ χωρίς πιάνο;», είναι πασιφανές πως δεν θα βρισκόταν πουθενά! 75 αποδείξεις παρέχονται εδώ για τα δικά σας συμπεράσματα...Αρθρο του Γιάννη 'Πικπα' Ιωάννου στο avopolis
